سوره عَبَس
سوره عَبَس هشتادمین سوره قرآن و از سورههای مَکّی که در جزء سیام قرآن جای گرفته است و ۴۲ آیه دارد. این سوره به لحاظ حجمی جزو سورههای مفصلات (دارای آیات کوتاه) و نسبتاً کوچک است.این سوره را «عَبَسَ» مینامند چون با کلمۀ عَبَسَ به معنای «چهره در هم كشيد» آغاز شده است. از دیگر نامهای این سوره أعمی و سَفَرَه است که اولی در آیه دوم و دومی در آیه پانزدهم آمده است. «اعمیٰ» به معنای نابیناست و «سَفَرَه» که جمع سفیر است اشاره به فرشتگانی دارد که اعمال آدمی را ثبت می کنند. سوره عبس درباره ارزش و اهمیت قرآن، ناسپاسی انسان در برابر نعمتهای پروردگارش و حوادث تکاندهنده قیامت و سرنوشت انسانها در آن روز سخن میگوید. در آیات ابتدایی این سوره خداوند کسی را که با فرد نابینا با ترشرویی برخودر کرد توبیخ میکند. درباره اینکه فرد توبیخشده، پیامبر(ص) بوده یا دیگری، بین مفسران اختلاف است. از آیات مشهور این سوره آیات ۳۴ تا ۳۷ است که صحنه محشر را توصیف میکند و میگوید انسانها از نزدیکانشان (برادر، پدر، مادر، همسر و فرزند) فرار میکنند. در روایات آمده است هر کس سوره عبس را تلاوت کند، در روز قیامت در حالی خواهد آمد كه شادمان و خندان است.
به این مطلب رای دهید.
00
لینک کوتاه شده